ساخت و فلسفه طراحی بج سینه برنجی
ساخت بج سینه برنجی شبیه به ساخت بج سینه فلزی است، با این تفاوت که از برنج به جای فلز استفاده می‌شود. برای ساخت بج سینه برنجی ابتدا قالب مناسب با طرح مورد نظر آماده می‌شود. سپس برنج در قالب ریخته شده و به صورت داغ خنک شده و از قالب خارج می‌شود. در ادامه، با استفاده از ابزارهای مناسب، بج سینه برنجی به شکل نهایی خود تکمیل می‌شود. به عنوان مثال، در مرحله بعدی، سطح بج سینه با استفاده از ابزارهای خاصی تمیز شده و پالیش شده تا در نهایت شکل و ظاهری زیبا و با کیفیتی داشته باشد.
مزیت استفاده از برنج در ساخت بج سینه، مقاومت بیشتری در برابر خوردگی و زنگ زدگی است. همچنین، برنج نسبت به فلزات دیگر مانند فولاد، آلومینیوم و… ظرفیت فرم دهی بیشتری دارد و به راحتی قابل اصلاح و تنظیم است.
ساخت بج سینه فلزی تبلیغاتی به صورتی انجام می‌شود که در ابتدا طرح و نقش بر روی کاغذ رسم می‌شود. سپس این طرح به وسیله‌ی نرم‌افزارهای مرتبط به صورت دیجیتالی و در ابعاد دلخواه به فایل تبدیل می‌شود. سپس فایل برای برش و حکاکی لیزری به دستگاه لیزر فرستاده می‌شود. بعد از برش و حکاکی، قطعات مورد نیاز برای بج سینه فلزی تبلیغاتی ساخته می‌شوند و سپس به وسیله جوشکاری یا چسب گرفته می‌شوند. در نهایت، پس از پاکسازی و تمیز کردن بج سینه، فرایند رنگ‌آمیزی و آبکاری انجام می‌شود تا به شکلی زیبا و با کیفیت نهایی رسیده و به مشتری تحویل داده شود.
هنرمندان رمانتیک نه تنها توجهی به شیوه ساخت بج سینه برنجی و بج سینه فلزی و اچینگ نمی کنند ، بلکه بیشتر هم خود را مصروف تکنیک لیتوگرافی می کنند. در پی این دیدگاه منظره سازان فرانسوی ، به خصوص نقاشانی که چاپگر نیز بودند ، از فضای بسته کارگاه ها به فضای باز می شتابند و باربیزون را برای نو آوری و تجمع بر می گزینند . هنرمندانی چون هوئت ، شارل دوبینی ، شارل ژاک ، تئودور روسو و ارویه که با بهره گیری از کلیشه های مسی ، آثار زیبایی را به وجود آورند و به شیوه اچینگ توجهی خاص می ورزند . هم زمان در انگلستان و هلند نیز گراورسازی تیزابی توسعه می یابد و در فرانسه نیز هنرمندی به نام شارل مریون شیوه اچینگ و ساخت بج سینه برنجی را زا هنرمندی به نام بلری فرا می گیرد و به گسترش این تکنیک می پردازد.
یکسال بعد از آموزش های بلری به مریون ، حدود 1849 ، که اولین گراور مسی درفرانسه به دست مریون ساخته می شود ، هنر حکاکی به روی مس در پاریس فراگیر می گردد. چندی بعد ، در 1861 به کمک ناشری به نام کادار ، د هنرمند برجسته وقت به نام های براکموند و لگروس موفق به تأسیس انجمن هنرمندان آکوافر تیست می شوند و هنرمندانی چون ادوارد مانه ، ژان باپتیست کامی کرو ، انوره دومیه ، فانتن لاتور و بسیاری دیگر به آنان می پیوندند.
قبل از این که ژان فرانسوا کرو در هوای آزاد به نقاشی و چاپگری بپردازد ، جونگ کیند حدود 22 منظره را در هوای آزاد ، در هلند و بلژیک ، طراحی کرده بود و این آثار را با تکنیک اچینگ بج فوری – بین سال های 1862 تا 1878 – ارائه کرد که تأثیر پذیری او را از طبیعت به نمایش می گذاشت.
بعد از شکل گیری آثار هنرمندانی چون جوزف مالرد ویلیام ترنر و جان کانسبل که منظره سازان بزرگ انگلیسی محسوب می شوندو آثار هنرمندانی که هوای آزاد را در باربیزون ترجیح می دهند – چه بسا پی درآمدی بر هنر امپرسیونیستی هستند- سبک امپرسیونیسم شکل می گیرد که فضای جدیدی را به روی هنرمندان می گشاید.
در اینجا قابل ذکر است که در سبک امپرسیونیسم ، هنرمندان غربی نه تنها از فضای باز و هوای آزاد تأثیر بسزایی می گیرند ، بلکه بی تردید از آثار هنرمندان شرق به ویژه شرق دور – مانند باسمه های ژاپنی – در القای دو بعد نمایی و سطوح تخت F[ SDKI تأثیر می گیرند و وفاداری به سطح بوم و یا ماتریس ( کلیشه ) را مورد توجه قرار می دهند. ادوارد مانه در این باره می گوید : روی سطح دو بعدی بوم و عاری از عمق سه بعدی را نمی توان به کار گرفت . تابلوی نقاشی پنجره ای باز شده به بیرون نیست و اگر به پشت بام نظری بیفکنیم ، چنین فضای دروغینی را نخواهیم یافت . همچنین هنرمندان امپرسیونیست این سوال را مطرح می کنند : آیا آنچه ما می بینیم به اینکه چگونه آن را می بینیم بستگی ندارد ؟ به نظر نقاشی در جست و جوی واقعی است کدام واقعی تر است : دنیای اشیای توپر که در فضا حرکت می کنند یا احساس بصری نور و رنگ الگوی شناور توسط وی ؟
با توجه به این نظریه جدید ، آثاری که ادوارد مانه در نقاشی و هم زمان در چاپ های دستی و ساخت بج سینه برنجی خود به وجود می آورد تماماً عاری از عمق نمایی و حجم پردازی های گذشته است و راه را برای پرشی بلند و دستیابی به نظریه های نوین می گشاید.
از هنرمندانی که در این زمینه به گراورسازی می پردازند می توان به آلبرت بسنارد ، کامیل پیسارو و چند تن دیگر اشاره کرد. با اینکه سیسلی و گیومن به ندرت به حکاکی روی سنگ و یا مس می پردازند ، از آثار به جا مانده آنان به خوبی می توان به تسلط آنها در ارائه آثار چاپی پی برد. آثاری که گیومن و سیسلی به وجود می آورند ، در به کار گیری تکنیک و شیوه ، شباهت بسیاری به آثار جونگ کیند دارد و احتمال می رود که تأثیراتی از آثار او گرفته باشند .
پیسارو در زمینه نقاشی بیش از دیگر امپرسیونیست های فرانسوی به فعالیت می پردازد و در شکل گیری سبک امپرسیونیسم ، تأثیر بسیاری از آثار کرو و متعاقباً میه می گیرد و به آنان وفادار می ماند . او با سود جستن از شیوه اچینگ در 1874 ، پرتره پل سزان را می سازد که ظاهری زمخت و تا حدودی ساده دارد ، لیکن با بهره گیری از شیوه آکوانتیت ، به سایه های ظریف تری در دیگر آثارش دست می یابد .
رنوار نیز در این گستره ، گراورهای تیزابی در ساخت بج سینه برنجی اندکی از خود باقی می گذارد ، اما با پیروی از تکنیک لیتوگرافی ، آثار بیشتری را به وجود می آورد. او با بهره جستن از سطوح و خطوط مواج در فضای اثر ، مانند مادر و کودکانش ، ارزش های نهفته در سبک امپرسیونیسم و ضرب آهنگ قلم شخصی اش را به تماشا می گذارد.
همچنین ، باید گفت در معدود کلیشه هایی که آزادگاردگا به جا مانده می توان به تسلط و خلاقیت وی در گراورسازی ، با نگاه به شیوه اچینگ و درای پوینت و یا به عبارتی دیگر پوانسش و با استفاده از پودر رزین ، پی برد. او در 21 سالگی به این هنر می پردازد و ابتدا به ترسیم چهره خود و سپس پدرش و متعاقباً به پرتره مانه ، با به کار گیری هاشورهای موازی و متقاطع ، می پردازد و چندی بعد به ترسیم و چاپ صحنه هایی از رقص باله که در فضای تئاتری و موزیکال به نمایش در آمده اند علاقه مند می شود.
در اینجا قابل ذکر است ، هر چند گراورسازی به روش مستقیم و یا غیر مستقیم روی فلزات گوناگون و بهره گیری از شیوه های مختلف مانند بیورین ، درای پوینت ، مزوتینت ، به ویژه اچینگ ، تایدوس و آکوانتیت نزد حکاکان اروپایی اهمیت بسیاری دارد ، با به کار بستن شیوه لیتوگرافی و طراحی و چاپ روی سنگ – که به عنوان گراورسازی صاف شناخته می شود و ساده تر از تکنیک های پلاک فلزی ذکر شده به اجرا در می آید – شیوه های گذشته کمتر مورد توجه قرار می گیرند و هنرمندان وقت بیشتر هم خود را صرف به وجود آوردن آثاری زیبا در این زمینه می کنند.
