بج سینه شرکتی | بج سینه،پلاک فلزی،لوح تقدیر، تابلو فلزی

ساخت بج سینه برنجی

روش کار ساخت بج سینه شرکتی بر گراور بر روی چوب به این صورت است که کتغذ نسبتاً سفیدی را برای نمونه گیری آماده کرده بودند مرطوب می کردند و روی سنگ می انداختند و با فشار ، قسمت هایی از کاغذ مرطوب شده که انعطاف پذیر می نمود و به داخل گودی های ایجتد شده انتقال می یافت و سطح سنگ برجسته مرکب خورده نیز روی کاغذ ساخت بج اسم نمونه گیری منعکس می شد و در نهایت نوشته وتصاویر منعکس شده به صورت منفی ( سفید ) و همچنین معکوس باقی می ماند.
ناگفته نمایند روشی که برای چاپ کتاب های نابینایان مورد استفاده قرار می گرفت همین روش بود که به بریل و یا به چاپ آنا گلیپتیک شهرت دارد.
در شکل گیری گراور روی چوب و فلز ، هنرمندان و چاپگران از همان اسلوب قدیمی یاد شده استفاده می کردند ، با این تفاوت که به جای اینکه خطوط و تصاویر داخل طرح را با ابزارهای فلزی گود نمایند ، اطراف خطوط و تصاویر را گود می کردند و با مرکب مخصوص چاپ از آن نمونه می گرفتند.
از آن رو که حکاکی روی سنگ مشکلات فراوان داشت ، آنان ترجیح دادند چوب را با جایگزین سنگ کنند. در اجرای این عمل ، ابتدا تصویر مستقیم روی چوب ترسیم می کردند، سپس اطراف طرح مورد نظر را می تراشیدند و نوشته ها و یا تصاویر به صورت برجسته در می آمدند. آنگاه مرکب چاپ را با غلطک روی آن می کشند و با قرار دادن کاغذ یا پارچه به روی آن به نمونه گیری می پرداختند که همان حرکت معکوس را تداعی می کرد ، اما به جای اینکه به شکل منفی بج سینه شرکتی در آید ، به صورت مثبت ( سیاه ) شکل می گرفت .پارچه های قبطی قرون چهارم تا ششم میلادی به همین شکل به وجود آمده است که می توان چند نمونه از آن را در موزه لوور پاریس مشاهده کرد . چاپ چوب یا به عبارتی ، گراورهای چوبی در فرانسه برای اولین بار در سال 1370 شکل می گیرد.
در واقع چاپ برجسته از قرن چهردهم میلادی در اروپا رواج می یابد و قبل از چاپ گود شکل می گیرد و چاپ مسطح نیز بعد از چاپ گود به وجود می آید.

اسلوب چاپ گود : گراور روی فلز ( اینتالیو)

ابداع گراورهای گود و استفاده از آنها در اروپا را به زرگران فلورانسی نسبت می دهند. آنان با اهره گیری از فلزات گوناگون به گراورسازی به صورت گود پی می برند. در واقع برای به وجود آوردن این فن ، فلزات مختلف را به کار می گرفتند و با ابزارهای دستی به حکاکی می پرداختند. در این روش برای مشخص کردن فرورفتگی های ایجاد شده روی فلز ، از گوگرد بهره می گرفتند و بدین ترتیب ، تمام سطوح فرورفتگی های ایجاد شده را سیاه می کردند که به این روش سیاه قلم می گویند.
حدود سال 1452 م ، یک گراورساز فلورانسی به نام ماسو فینیگوئرا قسمت های گود فلز را محلول دوده پر کرد و سپس آن را روی کاغذ نمونه گیری انتقال داد. شاید به جرأت بتوان گفت که آغاز تهیه و چاپ گراورهای گود در اروپا بدین منوال بوده است .

اگر بخواهیم تفاوت گراورهای گود و برجسته در بج سینه شرکتی و پلاک فلزی را بررسی کنیم ، باید به نکات زیر توجه نماییم :

• گراور گود کاملاً بر عکس گراورهای برجسته است . برای به دست آوردن گراورهای برجسته ، اطراف آن ( طرح اصلی ) را گود می کنند ، در حالی که برای به دست آوردن گراور گود خود نوشته و یا تصویر را گود می کنند.
• به جای استفاده از چوب که بسیار نرم است ، در این شیوه از فلز بهره می گیرند و تمامی سطح طراحی را می خراشند تا به اندازه کافی برای نمونه گیری گود شود .
• مرکب چاپ معمولاً روی سطح چوب به طور یکدست و یکنواخت قرار نمی گیرد ، در حالی که در گودی های ایجاد شده روی فلز به خوبی جای می گیرد.
• در گراور گود از خطوط ظریف تر استفاده می شود و محدودیتی برای اجرای خطوط و هاشورها وجود ندارد ، در حالی که در گراور برجسته روی چوب ، این محدودیت خود را نمایان می سازد که این خود از خواص گراور روی چوب به شمار می رود.
• در گراور برجسته روی چوب ، طبیعتاً از روش غیر مستقیم ( از اسید و عایق کاری ) استفاده نمی شود ، در حالی که در گراورسازی روی فلز ، هم از روش مستقیم استفاده میشه و هم از روش غیر مستقیم می توان بهره برد.
• تأثیراتی که گراور روی چوب در بیننده کتاب و به ویژه آثار هنری هنری ( تصاویر حکاکی شده ) از خود باقی می گذارد با تأثیراتی که گراور گود ، با سود جستن از فلز ، بر مخاطب دارد کاملاً متفاوت است .
• به طور معمول ، مدت زمانی که حکاک بج سینه شرکتی برای کار بر روی پوب نیاز دارد تا اثرش به تکثیر برسد کوتاه تر از مدت زمان آماده سازی فلزات و حک کردن آنها برای چاپ و تکثیر گراورهای گود است .

اسلوب چاپ مسطح : گراور روی سنگ و فلز

ابتدایی ترین چاپ مسطح را چاپ سنگی و یا لیتوگرافی در سفارش ساخت بج سینه می نامند که از زبان یونانی قدیم گرفته شده است ، چرا که لیتوس به معنای سنگ و گراف به معنای نوشتن است.
در این شیوه ، از علم فیزیک و هم زمان شیمی استفاده کرده اند و با دفع متقابل آب و چربی موفق به چاپ مسطح شده اند ، بدین معنی که قبل از به کارگیری سنگ ، از فلز برای چاپ استفاده می کردند و بدین منظور بعد از طراحی حروف و یا تصاویر روی فلز ( به صورت معکوس ) با مرکب چاپ ، فضای مثبت را فراهم می آوردند و فضای باقی مانده را که همان فضای منفی می باشد به مواد شیمیایی آغشته می کردند. این مواد سبب می شد تا مرکب مخصوص چاپ تنها روی قسمت های چرب بنشیند و قسمت های دیگر همچنان خالی بماند. همان گونه که در بخش تاریخی وصف آن گذشت ، این شیوه را رنفلدر به سال 1796 اختراع کرد.

زنفلدر آوازه خوان تئاتر مونیخ بود و به ساختن تصنیف های خود پرداخت و برای آنکه آنها را به چاپ رساند ، درصدد برآمد که آنها را روی ورقهای از مس بنویسد و با تیزاب کاری گود و آماده چاپ کند ، اما چون این روش ، که همان روش و یا اسلوب چاپ گود بج سینه طلایی است ف گران تمام می شد، این کار را روی سنگ های نرم مسطح سبک وزنی که در کناره های رود ایزر که از مونیخ می گذرد و به آسانی تهیه می شد، انجام داد. او ابتدا سطح سنگ های مزبور را به خوبی صیقلی می کرد و نت های موسیقی را روی کاغذ می نوشت و سپس آن ها را روی سنگ آماده شده به صورت معکوس انتقال می داد و سرانجام به صورت معکوس یعنی به صورتی که بعد از چاپ قابل خواندن باشد در می آورد.